LEES OOK. COMMENTAAR. “Antwerp kroop na rust zo ver achteruit dat het Union zelf langszij bracht”

Hoogspanning. Anders kan je de sfeer niet omschrijven die rond de Bosuil hing. Uren voor de aftrap al. Je voelde aan alles dat de belangen van deze topper alles overstegen van wat er zich de afgelopen jaren heeft afgespeeld op de heilige grond in Deurne Noord. Een uur voor de aftrap waren de tribunes al voor meer dan de helft gevuld. Rood en hier en daar een streepje wit.

Eenzame De Laet

Voor de Great Old was de opdracht simpel: winnen en de eerste landstitel sinds 1957 was een feit. De bezoekers móchten dus niet verliezen, maar hadden met Teddy Teuma, die zelfs niet op de bank zat, en Victor Boniface twee belangrijke afwezigen in hun basiself. De thuisploeg miste slechts één vaste waarde, net de speler die deze match het minst graag wou missen: Ritchie De Laet. Het beeld van de rechtsachter helemaal alleen op de bank, terwijl zijn ploegmakkers aan het opwarmen waren, zei meer dan 1880 woorden.

De start van de Great Old mocht er zijn. Muja had na minder dan 60 seconden al een assist achter zijn naam kunnen hebben, maar zijn lage voorzet werd niet goed verwerkt door Ekkelenkamp. Nog geen minuut later had Union ook al een corner verzilverd. Een voorteken voor een op- en afgaande wedstrijd? Niet echt.

Nederlandse 1-0

Adingra pakte nog uit met een mislukt voorzet-schot en Lynen, in zijn jonge jaren nog vaste klant op Tribune 2 in de Bosuil, claimde iets voor het kwartier een strafschop. Lambrechts zag geen overtreding van Ekkelenkamp, waarna RAFC razendsnel kon counteren. Ekkelenkamp zag Stengs, die blind verlengde tot Janssen. De Nederlandse spits trof raak in de korte hoek en het doelpunt werd na een lange VAR-check gevalideerd.

De Bosuil ontplofte en de gezangen bleven aanhouden, maar het niveau van deze potentiële titelwedstrijd kon de hoge verwachtingen niet inlossen, ook al moest Union op zoek naar een doelpunt. De Brusselaars waren slordig en dat was de thuisploeg ook in de omschakeling ook.

Rood voor Lynen

Antwerp mocht zich de virtuele kampioen noemen, maar daar koop je tot aan het laatste fluitsignaal niets mee. Vraag dat maar in Dortmund. En Union pakte dit seizoen al 20 punten nadat het op achterstand was gekomen. Dan blijft het oppassen, ook al had Antwerp dit seizoen nog nóóit punten verloren nadat het een voorsprong had verworven.

Maar plots besloten de Brusselaars een handje mee te helpen. Of beter; een Antwerpenaar in Brusselse loondienst. Lynen ging er veel te driest in tegen Ekkelenkamp en werd uitgesloten. Toen Keita de geblesseerde Janssen kwam vervangen, ging het slot helemaal op de deur bij Antwerp.

Antwerpse pech, Brusselse pret

Union probeerde nog een vuist te maken, maar botste op een stevige portie pech. Van Der Heyden moest de strijd geblesseerd staken en invaller Vertessen stond ook maar een halfuur op het veld. De tien Unionisten leken niet opgewassen tegen de rode verdedigingsgordel. Maar dat was zonder een portie Antwerpse pech gerekend. Een ongevaarlijk schotje van invaller Puertas hobbelde via het been van Vermeeren tergend traag voorbij Butez in doel.

De rood-witte achterban ging er nog een keer achter de thuisploeg staan en mocht ei zo na nog aan het feest. Kerk kwam een teen tekort op een lage voorzet van Bataille en Moris had nog een geweldige save in huis op een volley van Ávila.

De 1-1 bleef op het scorebord staan en de titelstrijd wordt zo met een week verlengd. Maar Antwerp ligt nog altijd in polepositie. Een zege op het veld van Racing Genk, dat vanavond nog in actie komt tegen Club Brugge, betekent nog steeds dat de titel naar Antwerp gaat.