Samen met haar tweelingzussen Alice en Marlène (allebei 48) getuigde Sylvie over hun broer Gilles, op het moment van het geweld 46 jaar. Toch heeft de oudste zus geen haat tegenover de beschuldigden. “Ik ben opgegroeid in een omgeving waar men respect heeft voor verschillen. Jullie hebben die kans niet gehad.”

In maart 2016 was Gilles in België om aan zijn film te werken. “Zijn eerste documentaire ging over de kernramp in Fukushima, zonder te weten welke ramp hem zou overkomen”, zo zegt Sylvie. Hij woonde met zijn echtgenote en dochtertjes van zes en vier jaar oud in Japan. Uit angst na de aanslagen in Parijs, wilde zijn gezin niet dat hij zou terugkeren naar Europa. “Maar we wilden niet toegeven aan deze paniek. Gilles kwam bij ons in Etterbeek wonen en dan overkomt dit ons toch”, klinkt het.

“Uren gezocht”

Sylvie vertelt dat Gilles de ochtend van de aanslagen nog sliep toen ze vertrok naar haar werk. Hij had laat gewerkt aan de montage van zijn film en zou later die ochtend de metro naar de studio nemen. Toen het nieuws van de aanslagen doordrong, gingen de zussen op zoek naar hun broer. In het appartement was geen spoor van hem. “We contacteerden ziekenhuizen, het crisiscentrum en hebben uren gezocht”, getuigt Sylvie.

“De dag erna spraken we met de DVI (Disaster Victim Identification, red.), niet om hem te identificeren, maar om hem uit te sluiten van de lijst met overleden slachtoffers.” Zaterdag krijgt de familie het nieuws dat Gilles geïdentificeerd werd als slachtoffer van het geweld in Maalbeek. “Onze wereld stortte in”, zo zegt Sylvie, die samen met haar zussen het vreselijke nieuws aan zijn gezin heeft moeten meedelen.

“Klank van je stem”

“Toen ik het nieuws hoorde over de aanslagen in Parijs, was ik overstuur. Ik snap niet dat onschuldige mensen zo gedood kunnen worden”, zo getuigt ook de 48-jarige Alice. “En zo dichtbij”, aldus de zus van het slachtoffer. Toen ze het nieuws over Zaventem de ochtend van 22 maart vernam, wist ze “dat het bij ons was”, maar kon ze zich “het vervolg van de dag niet inbeelden”. 

Ook Alice getuigt over de leegte na het verlies van haar broer. “Ik had schrik om de klank van je stem te vergeten, maar dat gebeurt niet. We zijn hier vandaag om te zeggen dat we je missen. De herinneringen die we hebben zijn essentieel, maar niet genoeg.” Toch kijken de zussen vooruit. “De val was lang en ondraaglijk, maar nu met steun van onze naasten, staan we opnieuw recht.”