“Wriemelaars, wroeters, kommavormige vampieren, appelronde wortelknabbelaars, broekpissers, graafhaakjes...” Dit is maar een fractie van de namen die schrijvend bioloog en gebiologeerd schrijver Pieter Van de Walle bedacht voor de wormen, waar hij zich vijf jaar over boog in een laboratorium. Tijdens de voorstelling De haas, de roggelelie en de worm voorzien hij en dichters Moya De Feyter, Maud Vanhauwaert en Saskia Stehouwer het publiek in de Blikfabriek straks van poëtische overpeinzingen en informatie over de bodem en zijn bewoners.

Geboren en getogen in Westmalle, maar nu thuis in Borgerhout publiceert Pieter al tien jaar gedichten, verhalen en non-fictie in verschillende literaire tijdschriften. In 2020 behaalde hij zijn doctoraat in de biochemie en biotechnologie aan KU Leuven. Inmiddels is de jonge bioloog verbonden aan het Vlaams Centrum voor Biotechnologie en de Universiteit Antwerpen.

Pieter is ook één van de kernleden van de Klimaatdichters. “Aan deze beweging die het licht zag in 2020 zijn inmiddels meer dan tweehonderd dichters uit Vlaanderen en Nederland verbonden”, vertelt hij. “Allen hebben ze een manifest ondertekend dat ze als woordkunstenaars iets willen betekenen voor het klimaat. Dat kan gaan van het inzetten van taal op een activistische manier tot het heruitvinden van de klassieke natuurpoëzie. Zoals gedichten die geschreven worden vanuit het perspectief van een dier of plant.”

Dat zou best wel eens het geval kunnen zijn bij de poëzie die vrijdag voorgedragen wordt tijdens De haas, de roggelelie en de worm. “Aan de randen van onze akkers heeft het altijd gekrioeld van het leven. Daar bloeien bijzondere planten en vinden dieren hun huis boven en onder de grond. Hazen bouwen hun leger graag tussen de kluiten van de omgeploegde akker. Ook de roggelelie met zijn feloranje bloemen voelt zich thuis op deze reepjes land, vooral bij roggevelden. Onder de grond graven de wormen hun gangen en houden zo de bodem luchtig terwijl ze organisch materiaal verteren. Maar hoe lang nog? Door intensieve landbouw en slecht landgebruik is die bodem systematisch aan het verdwijnen.”

Na één collaboratief gedicht belooft De haas, de roggelelie en de worm een gevarieerde avond te worden, waarbij poëzie afgewisseld wordt met cello van Ewout Lehoucq en illustraties van Babette Wagenvoort. “Als bioloog geef ik ook wetenschappelijke toelichting. Omdat ik tijdens mijn doctoraat zelf vijf jaar gewerkt heb met wormen, kan ik uit de eerste hand vertellen over hoe een worm leeft en hoe nuttig het dier is voor de kwaliteit van de bodem.”

Een wetenschapper die ook dichter is, speelt de ratio dan niet op? “Ik krijg wel vaker te horen dat wetenschap en poëzie als water en vuur zouden zijn, maar dat ervaar ik niet zo. Voor mij zijn het geen twee aparte soorten van taal. Poëzie gaat over nieuwe manieren vinden om taal te gebruiken. In mijn werk als wetenschapper is dat niet anders. Ook in de wetenschappen worden constant nieuwe benamingen bedacht voor concepten uit de planten- en de dierenwereld. Dat soort woorden gebruik ik dan in mijn poëzie. In mijn gedichten tref je dus zowel begrippen uit de genetica, de biochemie, de wiskunde of computerwetenschappen aan. Voor mij genereert wetenschap taal en ideeën, en die ingrediënten kan je ook gebruiken in poëzie.”

Klimaatdichters in De haas, de roggelelie en de worm, 9/12, Blikfabriek, Hoboken. www.gravenhof.org