Armoedevereniging ’t Antwoord in Turnhout focust tijdens de Werelddag van Verzet tegen Armoede dit jaar op de problemen die kansarmen ondervinden tijdens hun zoektocht naar een betaalbare en kwaliteitsvolle woning. Zoals elk jaar organiseert op 17 oktober de vereniging een fakkeltocht door Turnhout, wij gingen vooraf al eens praten met enkele mensen die elke dag aan den lijve ondervinden wat het is om amper de eindjes aan elkaar te kunnen knopen.

Germaine Van de Velde (65) wachtte negen jaar op sociale woning: “150 euro sparen, daar kon ik vroeger alleen van dromen”

Twintig jaar geleden kwam Germaine Van de Velde (65) in Turnhout wonen. In 2013 moest ze door onvoorziene omstandigheden stoppen met werken. “Ik moest zien rond te komen met een laag inkomen en heb altijd een woning gehuurd. Negen jaar geleden heb ik mezelf ingeschreven voor een sociale woning. Er was heel weinig ademruimte en ik moest negen jaar zien te overleven”, vertelt ze.

Voor Germaine was het wikken en wegen over elke cent die ze uitgaf. “Ik begrijp tot op heden nog steeds niet waarom mensen zo lang op de wachtlijst moeten staan. Zelfs niet waarom ze überhaupt op een wachtlijst terechtkomen. Ik moet niet klagen, want ik ken gezinnen die er al vijftien jaar op staan”, zucht Germaine.

“Als je na vier jaar nog niet in aanmerking komt voor een sociale huisvesting, dan heb je recht op een tegemoetkoming. Dat is niet voldoende. Ik woon sinds mei 2022 in een sociale woning en dat helpt enorm als je het niet breed hebt. Nu gaat het veel beter met mij en kan ik maandelijks 150 euro sparen. Daar kon ik vroeger alleen maar van dromen.”

Emma Peeters (71) dreigde sociale woning te verliezen: “Moest kleine erfenis aan broers en zussen schenken”

Emma Peeters (71) woont al 22 jaar in Turnhout. Ze bracht haar kindertijd en jeugd door in de sociale woning van haar ouders. Het ging allemaal goed totdat haar ouders stierven. Ze erfde ee tiende van hun eigendom en door een nieuwe woondecreet in 2018, verloor Emma zo haar recht op een sociale woning. “De woonmaatschappij liet mij weten dat ik mijn huis moest verlaten”, begint Emma haar verhaal.

“Dat zorgde voor heel veel onrust. Ik wachtte bang af omdat ze me uit mijn huis konden zetten. Het huurdecreet van de huidige viceminister-president van de Vlaamse regering Liesbeth Homans (N-VA) luidde dat sociale huurders geen eigendom mochten bezitten. Dus ook dat tiende deel was te veel. Elk jaar ontving ik brieven van mijn woonmaatschappij dat ik eruit moest. Ik heb kanker gehad, mijn medische kosten liepen op en ik leefde al die jaren in angst.”

Uiteindelijk schonk Emma haar erfenis aan haar broers en zussen in de hoop dat ze haar woning niet zou moeten verlaten. “Dat lukte, maar de sociale woning waar ik toen in woonde, voldeed niet meer. Ze werd intussen zelfs afgebroken. Ik moest dus verhuizen en woon nu in een appartement van dezelfde woonmaatschappij. Het is er heel mooi, maar ik moet nog altijd knokken om maandelijks rond te komen. Ik leef van een minimumpensioen en heb geen spaargeld.”

Helena (50) vreest dat huurwoning afgekeurd wordt: “Als ons huis onbewoonbaar wordt verklaard, zijn mijn kind en ik dakloos”

Helena (50), wil liever niet met haar hele naam in de krant, huurt op de private woonmarkt omdat ze niet in aanmerking komt voor een sociale woning. “Ik heb een onconventionele jeugd gehad en ben drie jaar geleden opnieuw gaan studeren in de hoop om een job te vinden. Het huis waarin ik nu woon, vertoont veel gebreken. Ik woon er sinds 2019, maar het lijkt uit een prehistorisch tijdperk te komen.”

“Mijn huis is behoorlijk ruim, telt zes kamers, maar we zetten de verwarming nooit aan uit schrik dat de kosten zouden oplopen. Op de private woonmarkt zit je met het pijnpunt dat de goedkope huurhuizen beter geïsoleerd moeten worden. We staan voor een koude winter en aan onze voordeur en raam komt de koude wind zo naar binnen. Ik probeer met grote rollen plakband de afgebroken muren dicht te plakken.”

“Natuurlijk wil ik liever bij mijn huisbaas aankloppen om de gebreken te laten herstellen, maar ik ben bang dat het huis afgekeurd zou worden. Als het huis geen conformiteitsattest behaald en onbewoonbaar wordt verklaard, hebben mijn kind en ik geen dak meer boven ons hoofd”, zegt Helena bezorgd. “Dat zou helemaal een ramp zijn.”

Helena vertelt dat het niet gemakkelijk is om nabij de armoedegrens te leven. “Ik heb een zetel thuis, maar geen televisie. Ik heb geen lampen, geen haardroger, geen magnetron en ik stofzuig één keer in de maand. Als alternatief gebruik ik een bezem. Ik wil graag een eigen huis hebben, maar ik geraak niet aan een voltijdse job. Ik wil bijstuderen, maar ik beschik niet over de financiële middelen en zo raak ik niet uit die vicieuze cirkel. Ik hoop met de opleiding die ik nu gevolgd heb, toch aan de slag te kunnen en zo aan een betere woning te geraken.”