Bob Adriansens (43) uit Mol is een fervent fietser. Zo neemt hij jaarlijks deel aan een aantal granfondo’s of uitdagende georganiseerde ritten voor wielertoeristen. “Toen ik jaren geleden voor de eerste keer deelnam aan zo’n rit, was ik totaal niet voorbereid. Een rampzalig resultaat was het gevolg”, vertelt hij. “Ik heb toen besloten om het serieuzer aan te pakken en zo ben ik gebeten geraakt door de granfondo-microbe. Het is ook een hobby waar je heel gedreven voor moet zijn. Het vergt ook veel voorbereiding.”

Hoewel er ook enkele granfondo’s in België zijn, vinden de meeste van die wedstrijden plaats in Frankrijk en Italië. De meeste deelnemers zijn dan ook Fransen, Italianen en Spanjaarden. Een van de belangrijkste granfondo’s is La Marmotte in Frankrijk, een Alpenrit van 174 kilometer met vier cols buiten categorie. “Eigenlijk kan je La Marmotte de Ronde van Frankrijk voor wielertoeristen noemen”, zegt Bob Adriansens. “De cols op de route zijn de Glandon, Télégraphe, Galibier en Alpe d’Huez. Vooral de twee laatste zijn heel pittig, want ze volgen elkaar snel op.”

Afgelopen zondag vond editie 2022 van La Marmotte plaats, waar Bob een uitmuntend resultaat neerzette. In het totale klassement haalde hij de zestiende plaats en hij werd ook eerste bij de categorie 40+. “Alle puzzelstukjes vielen dit jaar op de juiste plaats”, vertelt hij.

Niet overtraind

“Voorgaande keren had ik telkens wel ergens pech tijdens de rit, zoals slecht weer of een lekke band. Ooit ben ik zelfs een tijd verkeerd gereden. Maar dit jaar verliep alles heel goed. Doordat ik in de winter een operatie moest ondergaan, kon ik minder trainen dan dat ik normaal doe. Maar daardoor was ik ook niet overtraind, wat door mijn gedrevenheid vaak voorvalt.”

Ook had Bob een uitstekende startpositie. “Omdat ik doorgaans goede resultaten haal bij de granfondo’s, mocht ik ook bij de eerste vierhonderd deelnemers starten”, zegt hij. “Zo was ik de hitte van de namiddag voor en kon ik rekenen op een betere bevoorrading. Met het ouder worden, ben ik ook rustiger dan vroeger, waardoor ik me nu meer focuste op voldoende eten en drinken tijdens de rit. Zo had ik op het einde nog voldoende energie. Onderweg merkte ik ook dat ik een goede positie had. En ik heb op het einde nog enkele jongere veulens voorbij kunnen steken die zich vergaloppeerd hadden. Sommigen reden nog als zotten bij het afdalen van de Galibier, terwijl ze nadien opnieuw bergop moesten op Alpe d’Huez. En uiteraard werd ik onderweg uitstekend ondersteund door mijn team Granfondoteam.be, onder meer bij de bevoorrading onderweg.”

Pluchen marmot

Als beste veertigplusser kreeg Bob een medaille, een houten plakkaat van Alpe d’Huez en een pluchen marmot als trofee. “Voor de prijzen moet je het zeker niet doen”, vertelt hij. “Maar misschien is het maar goed dat er geen prijzengeld is. Anders doen er ook profrenners mee, waardoor de wielertoeristen uit de boot vallen. In ieder geval was het een mythische ervaring. Het besef kwam zondag toen ik ’s avonds na de prijsuitreiking in mijn eentje naar het vakantiehuisje fietste. Weg van alle drukte kon ik alles laten bezinken. Ik weet ook dat ik dit resultaat niet meer overtref op La Marmotte. Wellicht kies ik volgend jaar voor een andere granfondo. De komende weken heb ik nog twee grote wedstrijden op het programma en daar wil zeker nog alles geven.”

  (Tommy Maes)