Ik heb mij op wapenstilstand niet verveeld. Voor de vele Sinte-Mettezangertjes was het helemaal geen dag om de wapens neer te leggen. Sommigen trokken met het zwaard van Sint-Maarten door een aantal Mechelse woonwijken en dorpen. Ze hadden er allemaal veel moed in. Want door de coronapandemie moesten ze vorig jaar braafjes binnen blijven. Maar nu kon het weer. En of ze uit volle borst hebben gezongen.

En toch heb ik de indruk dat de traditie stilaan afbrokkelt. Zo is er geen apotheose meer in het Cultuurcentrum van Mechelen, waar de uitgedoste Sinte-Mettezangertjes door de leden van het Sinte-Mettegenootschap werden uitgenodigd op een gratis kleurrijk feestje.

Voorzitter Rudi De Mets, ook stadsgids in Mechelen, heeft de Sinte-Mettetraditie eind jaren negentig eigenhandig in ere hersteld. Met een groepje stadsgidsen zongen ze het weekend voor Sint-Maarten het Sinte-Mettelied in de Mechelse cafés en restaurants en verkochten ze Sinte-Mettespeculaas. De bedeltocht in de cafés bracht heel wat geld in het bakje dat werd aangewend voor de prijzentafel van de afsluiter in het Cultuurcentrum van de stad. Ikzelf maakte daar voor deze krant nog foto’s van de best verklede Sinte-Mette en het groepje dat het Sinte-Mettelied het best kon zingen. Dat was toch ieder jaar een belevenis waarop ik niet anders dan lachende kindergezichtjes heb gezien.

Spijtig geen feestje meer in het CC. Dat vind ik eigenlijk een verloren kans. Nog erger vind ik dat de mannen (en vrouwen) van het Sinte-Mettegenootschap zo goed als zeker de handdoek in de ring gooien. Mechelen legt het initiatief bij de wijken om het Sint-Maartenfeest te vieren. Of dat dit een goede beslissing is, zal de toekomst uitwijzen. Ik vind van niet. Maar ik begrijp de mensen van het Sint-Mettegenootschap. Zonder logistieke steun van het stadsbestuur kan je het paard van Sint-Maarten niet laten draven. Gelukkig is er nog Hombeek, hét Sinte-Mettedorp bij uitstek. Daar willen ze van geen wijken weten en draaft Sinte-Mette nog volop door het dorpscentrum. Gelukkig maar.